Zij wou dat ze dood was. Dat was het eerste wat in haar opkwam toen ze haar ogen open deed. Ze zat in een fauteuil, iemand had haar gebaad en een nachtjapon aangetrokken. Daaronder was ze naakt. ‘Flikkeren jullie allemaal op en laat mij alleen,’ wilde zij zeggen tegen de ogen die haar aanstaarden, maar er kwam geen geluid uit haar droge keel. Een hand bood haar een glas water aan. Zij nam het aan en sloeg het kapot tegen de muur. Met de andere hand schoof ze over de kaptafel en smeet alle opmaakspullen op de grond. Niemand zei iets, iedereen keek haar aan en bleef stil.
De hele middag had zij last van krampen in haar buik. Relax darling, je bent nerveus, zei Rikkie steeds tegen haar, herhaal wat ik zeg: ‘Ik kan het, ik kan het, ik kan het!’ Zij herhaalde wat Rikkie zei. Rikkie, haar trainer, meer vrouw dan man, een schat van een vent. Zij wist dat zij het kon, zij was zelfs het beste van alle meisjes, maar vandaag was het anders. Vandaag moest zij voor het Grote Publiek model lopen, alle grote namen zouden er zijn van de Haute Couture Shit, vandaag was haar doorbraak. Haar grote dag. Make it or break it, zei Rikkie, maar jij gaat het maken, schat.
Haar vader was des duivels toen zij met het bericht thuis kwam. Zij stopte met haar studie en ging een opleiding voor model volgen aan de Rikkie’s Fashion School –dat was nu al meer dan een jaar geleden. ‘Hersens,’ stamelde hij en wees met zijn wijsvinger naar de zijkant van zijn hoofd, ‘waarvoor heb je hersens in je kop, toch niet om met je kont te lopen wiegen voor een stel mietjes?’ Je zag zijn bloeddruk stijgen. ‘En wat gebeurt er, denk je, wanneer je niet slank meer bent? Kijk maar naar je moeder, zij was vroeger ook slank, nu ziet zij eruit als een varken.’ Toen had je echt de poppen aan het dansen. Moeder smeet een bord naar zijn kop, dat hij ternauwernood ontweek.
Haar eerste opkomst was in een bikini, een witte bikini die afstak tegen haar mispelkleurige lichaam. Zij haatte bikini’s, twee touwtjes waar een minuscuul lapje stof aan hing, ze kon evengoed in haar blote billen opkomen. Ze wilde ruilen met het meisje dat na haar moest lopen, maar Rikkie ging tekeer als een wilde. ‘Over my dead body, wit op bruin, dat staat je prachtig, je wisselt met niemand, schiet op.’ Ze voelde weer krampen, het rommelde in haar buik, ze kon het niet houden, ze moest een wind laten, zo geruisloos mogelijk. Ze liet een wind, geruisloos maar niet geurloos. ‘Chanel, lieve hemel,’ gilde Rikkie en rende de kleedkamer uit.
Haar moeder steunde haar: openlijk moreel, heimelijk financieel. Vooral dat laatste had zij hard nodig, want zij ging failliet aan opmaakspullen. Al snel werd het duidelijk dat zij een natuurtalent was, zij stak met kop en schouders uit boven de andere meisjes, ook letterlijk. Zij kreeg alle aandacht. Dat komt door haar ranke benen, zei de een. Door het smalle gezicht onder die kortgeknipte, krullende kroeskop, zei een ander. Nee, door haar prachtige bruine mispelkleur. Voor Rikkie, door haar stralende ogen.
Vanuit de kleedkamer hoorde zij de ceremoniemeester het begin van de show aankondigen. Zij moest als eerste op. ‘Hurry up, darling,’ zei Rikkie, ‘jij moet op en geen parfumgeur verspreiden,’ grapte hij.
Ze zette de eerste stap. Haar linkerbeen, lang, slank, bruin. Daverend applaus. Niet in de zaal kijken, les nummer een. Zij zette de tweede stap, haar rechterbeen, aarzelend. De zaal werd wild, dat aarzelen, dat gaf haar iets onschuldigs, onweerstaanbaar. Les nummer twee: be yourself, niet aarzelen, niet denken, lopen! Als zij nu zichzelf was, zou zij hard weglopen. De zaal werd stil, alle ogen keken afwachtend naar haar. Wolven zijn ze, dacht zij. Niet denken, verdomme, lopen. Jij bent hun prooi, laat hen jagen. Ze voelde weer kramp, haar gezicht vertrok, de brede glimlach verdween, een fractie van een seconde maar, onopgemerkt. Lopen! Ze liep door, op een denkbeeldige rechte lijn, de ene voet voor de andere. Haar handen voelden klam aan, ze haalde diep adem. In door de neus, uit door de mond. Relax, be yourself, niet aarzelen, niet denken. Haar wangen gloeiden, ze voelde de zweetdruppels op haar voorhoofd, de stemmen in de zaal klonken heel ver weg. Ze zweefde, diep inademen, langzaam uitademen. Weer een krampaanval, nu heviger en lager in haar buik. Relax, nee, sneller lopen, nee, stoppen. Ze kreeg tranen in haar ogen, fuck it, ze ontspande zich. Ze voelde een warm straaltje geruisloos langs de binnenkant van haar dijen lopen. Het licht ging uit.
K.
