Stil zijn!
Dolend in het Walhalla van infofielen, het Internet, ging ik op zoek naar wijze uitspraken over het gedrag van kinderen. Het bleek dat je veel gestudeerd moest hebben om een kind te begrijpen. Toch zijn kinderen heel eenvoudig, zo eenvoudig dat het voor ons volwassenen ingewikkeld lijkt. Ik herinnerde me het verhaal van de kleine Johnny, dat ik een keer gehoord heb van een onderwijzeres.
‘Wat zijn jullie stil, jongens,’ zei mevrouw Martinez, onderwijspsychologe bij het Departement van Onderwijs, tegen de kinderen in de klas, terwijl zij in een strakke spijkerbroek en met naaldhakken - tak, tak - op en neer liep. Johnny vond haar meteen lief, in ieder geval leuker dan die vervelende Juf Ivonne.
‘Jazeker,’ viel Juf Ivonne haar trots in de rede. ‘Je hebt geen kind aan ze. In mijn klas kun je een speld horen vallen.’
Ze zegt het weer, dacht Johnny. Hij had vanochtend een speldje meegebracht van huis en het laten vallen, maar niemand hoorde iets. Juf Ivonne het minst, want die is zo doof als een kwartel. Dat zei zijn moeder een keer na een ouderavond. Hij kon dat niet weten, want hij had nooit een kwartel gezien. Hij kon zich wel voorstellen dat die makkelijk te vangen waren. Makkelijker dan totolikas, de kleine duifjes die ’s ochtends bij hem op het erf broodkruimels kwamen pikken. Die waren verre van doof, bij het minste geluid vlogen zij weg.
‘U moet juist een kind aan ze hebben, daarom staat u voor de klas, juffrouw Ivonne,’ merkte mevrouw Martinez luchtig op, ‘de kinderen moeten zich kunnen uiten.’ Wat denkt dat wijf nou wel, dacht Juf Ivonne, zij is amper vijfentwintig en die komt mij de les lezen. Zij vergeet dat ik dertig jaar voor de klas sta.
‘Hoor je dat,’ fluisterde Johnny tegen Nathalie die naast hem zat, ‘Juf Ivonne moet ons uit nemen van die mevrouw.’ ‘Stil!’ siste Nathalie, ‘wij moeten van Juf Ivonne stil zijn.’
‘Puf,’ zei Johnny en stak Nathalie met het speldje in haar bil. ‘Au,’ Nathalie buitelde van haar stoel.
‘Johnny!’ gilde Juf Ivonne boos, ‘zit je weer te klieren? Kom hier!’ Mevrouw Martinez had binnenpret, nu werd het spannend. Johnny liep aarzelend naar voren en bleef met gebogen hoofd voor Juf Ivonne staan.
‘Johnny?’ Het was mevrouw Martinez. ‘Kijk mij in de ogen.’
Johnny keek haar met vragende ogen aan.
‘Vertel mij eens, wat doe je met een speld op school?’
Johnny keek even naar de boze Juf Ivonne en toen weer naar mevrouw Martinez.
‘En?’ vroeg mevrouw Martinez en streelde over zijn kaalgeknipte kop.
‘Ik...’ hakkelde Johnny, ‘wij... wij moesten van Juf Ivonne heel stil zijn wanneer u op bezoek kwam. Zo stil dat je een speld kon horen vallen. Ik heb vanochtend een speld laten vallen, maar niemand hoorde iets. Ik...’
Geen speld tussen te krijgen, dacht mevrouw Martinez.
K.
‘Wat zijn jullie stil, jongens,’ zei mevrouw Martinez, onderwijspsychologe bij het Departement van Onderwijs, tegen de kinderen in de klas, terwijl zij in een strakke spijkerbroek en met naaldhakken - tak, tak - op en neer liep. Johnny vond haar meteen lief, in ieder geval leuker dan die vervelende Juf Ivonne.
‘Jazeker,’ viel Juf Ivonne haar trots in de rede. ‘Je hebt geen kind aan ze. In mijn klas kun je een speld horen vallen.’
Ze zegt het weer, dacht Johnny. Hij had vanochtend een speldje meegebracht van huis en het laten vallen, maar niemand hoorde iets. Juf Ivonne het minst, want die is zo doof als een kwartel. Dat zei zijn moeder een keer na een ouderavond. Hij kon dat niet weten, want hij had nooit een kwartel gezien. Hij kon zich wel voorstellen dat die makkelijk te vangen waren. Makkelijker dan totolikas, de kleine duifjes die ’s ochtends bij hem op het erf broodkruimels kwamen pikken. Die waren verre van doof, bij het minste geluid vlogen zij weg.
‘U moet juist een kind aan ze hebben, daarom staat u voor de klas, juffrouw Ivonne,’ merkte mevrouw Martinez luchtig op, ‘de kinderen moeten zich kunnen uiten.’ Wat denkt dat wijf nou wel, dacht Juf Ivonne, zij is amper vijfentwintig en die komt mij de les lezen. Zij vergeet dat ik dertig jaar voor de klas sta.
‘Hoor je dat,’ fluisterde Johnny tegen Nathalie die naast hem zat, ‘Juf Ivonne moet ons uit nemen van die mevrouw.’ ‘Stil!’ siste Nathalie, ‘wij moeten van Juf Ivonne stil zijn.’
‘Puf,’ zei Johnny en stak Nathalie met het speldje in haar bil. ‘Au,’ Nathalie buitelde van haar stoel.
‘Johnny!’ gilde Juf Ivonne boos, ‘zit je weer te klieren? Kom hier!’ Mevrouw Martinez had binnenpret, nu werd het spannend. Johnny liep aarzelend naar voren en bleef met gebogen hoofd voor Juf Ivonne staan.
‘Johnny?’ Het was mevrouw Martinez. ‘Kijk mij in de ogen.’
Johnny keek haar met vragende ogen aan.
‘Vertel mij eens, wat doe je met een speld op school?’
Johnny keek even naar de boze Juf Ivonne en toen weer naar mevrouw Martinez.
‘En?’ vroeg mevrouw Martinez en streelde over zijn kaalgeknipte kop.
‘Ik...’ hakkelde Johnny, ‘wij... wij moesten van Juf Ivonne heel stil zijn wanneer u op bezoek kwam. Zo stil dat je een speld kon horen vallen. Ik heb vanochtend een speld laten vallen, maar niemand hoorde iets. Ik...’
Geen speld tussen te krijgen, dacht mevrouw Martinez.
K.
posted by Roy Evers at 6:41 PM
2 komentario
