Historisch akkoord

De zoon woonde in bij zijn vader en had in de loop der jaren een enorme schuld opgebouwd, die hij met geen macht van de wereld terug kon betalen en dit ook niet van plan was. Bovendien leidde hij volgens de vader een onbezonnen leven, wat hem nog meer in problemen bracht.
    Al een tijd zeurde de zoon over zelfstandig wonen: ‘Pa, ik wil mijn eigen huis. Het is toch ongehoord dat anno nu zo’n grote vent als ik nog bij zijn vader woont. De hele buurt lacht mij uit’.
    De vader had gemengde gevoelens: ‘Mijn zoon, ik begrijp je wens, maar je bent er nog niet rijp voor. Hoe kun je nou zelfstandig gaan wonen zonder een cent op zak. Kijk maar naar je neef, die moest koste wat kost autonoom gaan wonen en nu staat het water hem tot de lippen. Slaap er maar een paar nachtjes over’.
    Maar de jongen hield vol en de vader gaf ten einde raad toe: ‘Goed mijn jongen, je mag hier achter in het tuinhuisje gaan wonen en je hoeft de schuld gefaseerd niet terug te betalen, mits je voldoet aan een aantal voorwaarden. Ten eerste, ’s avonds moet je voor tien uur thuis zijn’.
    ‘Ik kom thuis wanneer ik wil,’ piepte de jongen.
    ‘Dat kan, maar dan wel krachtens een consensus huiswet en ik heb het laatste woord.’
    ‘Dus ik heb het eerste woord?’ glunderde de jongen.
    ‘Verder mag je geen geld lenen zonder mijn toestemming.’
    ‘Maar ik leen toch geld bij u?’
    ‘Nochtans heb je daar mijn zegen voor nodig.’
Telkens wanneer de jongen instemde met een voorwaarde, kwam er een nieuwe bij: ‘Je moet je fatsoenlijk gedragen en mij plechtig beloven dat je je leven zult beteren.’
    ‘Dat beloof ik plechtig.’
    ‘Tot slot,’ zuchtte de vader, ‘evalueer ik na een jaar of je je blijvend goed aan de voorwaarden hebt gehouden en niet weer een troep van hebt gemaakt, in welk geval ik de klok zal terugdraaien.’
    De jongen was ontroerd door dit historische akkoord en omhelsde zijn vader.
    ‘Pa?’ fluisterde hij, ‘hebt u een tientje voor mij?’

K.