Geschiedenis van het Paasfeest

Historisch gezien vallen er in de paasviering verschillende perioden te onderscheiden. In de eerste drie eeuwen bestond de viering uit een periode van Vasten, die werd besloten door een nachtwake. Het paasfeest was met name lijdensherdenking, waarin de viering van de verrijzenis echter niet ontbrak.

Ontstaan Paastriduüm
Vanaf de 4e eeuw nam de belangstelling voor de gebeurtenissen in de laatste dagen van Jezus’ leven toe. Het Paasfeest werd uitgelegd tot een driedaagse viering, het zogeheten Paastriduüm. Het Driedaagse Paasfeest besloeg Goede Vrijdag, Paaszaterdag en Paaszondag. De Paaswake werd voortaan als een samenvatting van het driedaagse feest gezien, en de Paaszondag werd tot hoogtepunt van het kerkelijk jaar verheven.

Paaszondag geïsoleerd
Vanaf de middeleeuwen tot ver in de twintigste eeuw werd de Paaszondag in toenemende mate geïsoleerd van de voorafgaande dagen. Het Paastriduüm ging Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Paaszaterdag omvatten, en werd vooral gezien als een gedegen voorbereiding op de Paaszondag. De Paaswake werd van de nacht van zaterdag op zondag verschoven naar de zaterdagmorgen of –middag. Daarmee werd de eenheid van het Paasfeest enigszins uit het oog verloren.

Liturgische beweging
In de tweede helft van de twintigste eeuw ging de Liturgische Beweging zich inzetten voor herstel van de eenheid van het Paasfeest. Van groot belang voor dit herstel werd het Tweede Vaticaans Concilie.

Tweede Vaticaans Concilie
Het Tweede Vaticaans Concilie gaf opdracht tot een algehele herziening van de paasliturgie, die in 1970 werd voltooid met het verschijnen van het nieuwe Missale Romanum. De Paaswake moest voortaan weer na het invallen van de duisternis plaatsvinden en het Paastriduüm werd bepaald op een periode die begint met de avondmis van Witte Donderdag en loopt tot en met de vespers van Paaszondag.