Niemand schrijft met opzet een slecht boek (Oratie Professor Dr. Wim Rutgers)
[1,2]
Niemand schrijft met opzet een slecht boek
Antilliaanse literatuurkritiek, literatuurgeschiedenis en literatuurwetenschap
De criticus zit in het midden, tussen de schrijver en de lezer, hij moet de blik van de lezer richten. (J.J. Oversteegen)
Mevrouw de Rector Magnificus
Excellenties
Dames en heren
[3]
Begin 1814 verscheen er bij het Printing Office van de Curaçaose drukker- uitgever William Lee, nadat er al op 10 september 1813 in The Curaçao Gazette een voorpublicatie was verschenen, het eerste romantisch-sentimentele prozageschrift van Curaçao, onder de titel Iramba, or the Rural Philosopher; a sentimental tract, een verhaal dat niet minder dan 45 hoofdstukken telde, maar waarvan het me nooit gelukt is een exemplaar te bemachtigen. Op 4 maart 1814 reageerde een anonieme recensent op Iramba met een pagina lange – overigens heel negatieve - reactie op het boek onder de titel ‘Caramba, Alack for the poor editor’, de oudste bekende Curaçaose recensie.
Het gaat me nu niet om de inhoud van deze geschriften, daarover heb ik eerder gepubliceerd, maar om het gegeven dat de oudste als literair beschouwde voortbrengselen al direct van literaire kritiek vergezeld werden. Literaire productie en literaire kritiek gingen vanaf het begin van onze letteren samen.
Daar valt dan wel bij te bedenken dat de creatieve productie primair is en de secundaire kritiek volgt, althans probeert te volgen. Ik herinner me nog hoe in het begin van de jaren tachtig de Surinaams-Nederlandse schrijfster Astrid H. Roemer haar romans Over de gekte van een vrouw en Levenslang gedicht publiceerde, waarbij ik als literair criticus veel moeite had om deze nieuwe vorm van vrouwelijk schrijven te duiden. Nieuwe literatuur vraagt om vernieuwing van de literaire kritiek. Wie wil beweren dat hij de werken van Barche Baromeo als Palu di bida, E parto en Quo vadis? zonder problemen leest. Ook het werk van de Arubaan Quito Nicolaas, zoals zijn dikke roman Tera di silencio roept de nodige interpretatieproblemen op. Dat de literatuur de kritiek vaak vooruit is herinneren we ons ook nog uit de bijdragen in De Stoep van Luc Tournier, Charles Corsen en Tip Marugg die tot vandaag de dag nog nooit geheel bevredigend zijn geanalyseerd en geïnterpreteerd...(lees verder, download document).
Niemand schrijft met opzet een slecht boek
Antilliaanse literatuurkritiek, literatuurgeschiedenis en literatuurwetenschap
De criticus zit in het midden, tussen de schrijver en de lezer, hij moet de blik van de lezer richten. (J.J. Oversteegen)
Mevrouw de Rector Magnificus
Excellenties
Dames en heren
[3]
Begin 1814 verscheen er bij het Printing Office van de Curaçaose drukker- uitgever William Lee, nadat er al op 10 september 1813 in The Curaçao Gazette een voorpublicatie was verschenen, het eerste romantisch-sentimentele prozageschrift van Curaçao, onder de titel Iramba, or the Rural Philosopher; a sentimental tract, een verhaal dat niet minder dan 45 hoofdstukken telde, maar waarvan het me nooit gelukt is een exemplaar te bemachtigen. Op 4 maart 1814 reageerde een anonieme recensent op Iramba met een pagina lange – overigens heel negatieve - reactie op het boek onder de titel ‘Caramba, Alack for the poor editor’, de oudste bekende Curaçaose recensie.
Het gaat me nu niet om de inhoud van deze geschriften, daarover heb ik eerder gepubliceerd, maar om het gegeven dat de oudste als literair beschouwde voortbrengselen al direct van literaire kritiek vergezeld werden. Literaire productie en literaire kritiek gingen vanaf het begin van onze letteren samen.
Daar valt dan wel bij te bedenken dat de creatieve productie primair is en de secundaire kritiek volgt, althans probeert te volgen. Ik herinner me nog hoe in het begin van de jaren tachtig de Surinaams-Nederlandse schrijfster Astrid H. Roemer haar romans Over de gekte van een vrouw en Levenslang gedicht publiceerde, waarbij ik als literair criticus veel moeite had om deze nieuwe vorm van vrouwelijk schrijven te duiden. Nieuwe literatuur vraagt om vernieuwing van de literaire kritiek. Wie wil beweren dat hij de werken van Barche Baromeo als Palu di bida, E parto en Quo vadis? zonder problemen leest. Ook het werk van de Arubaan Quito Nicolaas, zoals zijn dikke roman Tera di silencio roept de nodige interpretatieproblemen op. Dat de literatuur de kritiek vaak vooruit is herinneren we ons ook nog uit de bijdragen in De Stoep van Luc Tournier, Charles Corsen en Tip Marugg die tot vandaag de dag nog nooit geheel bevredigend zijn geanalyseerd en geïnterpreteerd...(lees verder, download document).
posted by Roy Evers at 1:02 PM
0 comments:
Post a Comment
<< Home