De warme matras

Kenny lag op een matras op de grond en staarde wezenloos naar de deur. De vrouw in de deuropening keek hoofdschuddend terug. De deur had geen slot, dus ze kon die zo openduwen. Ze keek rond, het was halfdonker in de kamer. Ze rook kerosinelucht vermengd met zweetgeur. In een hoek van de kamer stond een kerosinestoof op twee stenen blokken.

‘Wat doet u hier?’ vroeg Kenny plotseling.
‘Je hebt al drie dagen niets van je laten horen. Gewoon van de aardbol verdwenen,’ antwoordde de vrouw.
‘Wat maakt het uit?’ zei Kenny, ‘het kan toch niemand iets schelen. Ga weg en laat mij met rust.’
‘Praat niet zo tot me, ik kan jou moeder wel zijn. Er zijn best mensen die om je geven.’
Kenny bleef stil.

De vrouw zocht een plaats om te zitten. Tegen een muur stond een eettafeltje met twee stoelen en overal lagen boeken, op de tafel en op de stoelen. Ze zag een heel dik boek liggen: Grondslagen der Algebra. Die heeft hij uit de bibliotheek gejat, dacht ze. Spijtig, wat er van zo’n slimme jongen is geworden, de best geslaagde van de school, tienen voor wiskunde. Ze snapte nog steeds niet hoe het zo ver was gekomen. Hij ging wiskunde studeren en wilde alleen maar hoge cijfers halen. Daardoor raakte hij overwerkt en kreeg een inzinking. Tot daar kon ze het volgen, maar hoe raakte hij aan de drugs? Hij deed aan sport, dat kon je nog steeds zien aan zijn prachtlichaam.

‘Je bent weer gaan gebruiken,’ zei ze.
Kenny kon zijn tranen niet bedwingen.
‘Wat moet ik nou doen?’ stammelde hij.
‘Ga maar eerst een bad nemen,’ antwoordde de vrouw.

Kenny stond met een trage beweging op van de matras en ging een emmer vullen onder een kraan die uit de muur stak. Daarna verdween hij achter een gordijn dat een hoek van de kamer afschermde. De vrouw duwde de deur dicht, trok al haar kleren uit en ging op de warme matras liggen.

K.