Sunday, May 29, 2005

Lezing van de Algemene Faculteit van de Universiteit van de Nederlandse Antillen op 29 mei 2005, door Dr. Liesbeth Echteld (2)


Jeanette Dania

Een van de gedichten die op levendige wijze voordragen werd door mevrouw Jeanette Dania was 'Atardi' van Joseph Sickman Corsen (1853). Mevrouw Echteld reciteerde de Spaanstalige versie 'Cae el Sol'

Atardi

Ta pakiko mi no sa:
Ma esta tristu mi ta bira
Tur atardi ku mi mira
Solo baha den lamá!

Talbes ta un presintimentu.
O ta un recuerdo kisás;
Podisé n´ta nada mas
Ku un cos di temperamentu.

P’adilanti podisé
Mi ta mira na caminda
Un doló ku n’ nace ainda,
Ma ku lo mi conocé?

Tin kisás den mi memoria
Un doló masjá scondí
Masjá bieu, ku mi sintí
No por rebiba su istoria?

O talbes mi nervionan
Tin, sin causa, orror di Pretu,
I dje abismo skur i ketu
Meimei dj’awe ku majan?

Mi no sabi ki armonía
Ki secretu relasjon
Tini den mi curason
Ku cabamentu di un dia;

Ma spiritu di doló
Mi ta sinti kamna ku mi,
Ora Solo ta bai drumi
I é ta bisa: Te aworó!

Te aworó? Ma enter anochi!
Esta largu anochi ta!
Cuantu cos ku nos no sâ
E ta sconde den su scochi!

Te aworó? Ma te majan!
Hopi ora falta ainda;
Cuantu istoria na kaminda
Sin ku nos sabi di nan!…..

Promé Solo bolbé hari,
Tempu tin pa hopi kos;
I dios sâ cuantu di nos
Morto den dj’anochi a bari!

Causa mi doló no tin;
Ma esta tristu mi ta bira
Semper ku mi para mira
Dia jega na su fin!


Cae el Sol

Cae el Sol; y aunque no existe
Causa alguna á mi pesar,
Al verle acercarse al mar
Me pongo triste, muy triste.

Tal vez un presentimiento….
Algún recuerdo quizás…
Acaso no es nada más
Que llorón temperamento.

¿Estoy viendo de antemano
Pesadumbres que el destino
Va sembrando en mi camino
Y que vendrán tarde ó temprano?

¿Conservo vaga memoria
De antiguo oculto sufrir
Sin poder reconstruir
Las páginas de su historia?

¿Me dan pueril cobardía
La negrura y el mutismo
De la noche, de ese abismo
Entre un día y otro día?

Ignoro qué relación
Secretamente armoniza
Con el astro que agoniza
Mi mente y mi corazón;

Pero al arrullo me entrego
De los brazos del Pesar,
Cuando el Sol desciende al mar
Y se despide: ¡HASTA LUEGO!

¿HASTA LUEGO – más cuán tarda
Va la noche! y dura tanto!
Y en su tenebroso manto
No sabemos lo que guarda.

¿Hasta que la luz despierta?
Es largo, insegura el trecho
E invisibles y en acecho
Hay cuitas, desastres, muerte.

Antes que sonría el alba
Qué de cosas pasarán;
Y cuántos el viaje harán
Del que ninguno se salva?

No hay motivo a mi dolor;
Mas ¡qué tristeza la mía,
Cuando contemplo del día
El moribundo resplandor.

1 comments:

Anonymous Anonymous a bisa...

nostalgia

di repente un nostalgia
dimi a poderá
den silencio m'a puntra
ta ken e ta
sin palabra ela kontestá
ami ta e fuente di awa puru
for di kual b'a originá

Diana Márquez

5:51 PM  

Post a Comment

<< Home